İSTANBUL – Mermer ustası bir babanın, Mehmet Dumlu’nun oğluydu Ulaş Dumlu. Konya’da doğmuştu lakin ailesi Erzurum Hınıslıydı. 2006 yılının 17 Şubatı’nda geldiği dünyaya 17 yaşında veda etti. Aralık 2023’te Mesleksel Eğitim Merkezi (MESEM) kapsamında ‘staj’ yaptığı fabrikada çıkartıldığı elektrik direğinden, arıtma havuzuna düşerek can verdi. Baba Mehmet Dumlu’nun oğlunu anlatırken sesi bazen gururlu, bazen hüzünlü. Onun ne kadar saygılı bir çocuk olduğunu, “Ben onu atletle hiç görmedim, karşıma o denli çıkmazdı” diye anlatıyor.
‘ULAŞ’ İSMİ İÇİN ASKER ARKADAŞINA KELAM VERMİŞ
Mehmet Dumlu birinci başlarda konuşmakta isteksiz. “Sen istersen” diyor “Hiç açma bu mevzuyu.” Acısının tanımı olmadığından kelam edip, “Ne diyeyim? diye ekliyor. Bazen hisler tanım edilemez. Mehmet Dumlu da hislerini anlatmak için gerekli sözleri bulmakta zahmet çekiyor. Daha sonra “Yaşayan bilir, Allah düşmanımın başına vermesin” diyerek susuyor.
Kendisinden bir sefer daha Ulaş’tan kelam etmesini istediğimizde ise evvel isminin hikayesini anlatıyor. Mehmet Dumlu, Ankara’da askerliğini yaparken ismi ‘Ulaş’ olan bir asker arkadaşına, “Oğlum olursa ismini Ulaş koyacağım” diye kelam vermiş. Askerden döndükten sonra evlenmiş. 10 yıl boyunca çocukları olmamış. Sonra bir kızları, akabinde da oğulları olmuş. Mehmet Dumlu da verdiği kelamı yerine getirip oğluna Ulaş ismini koymuş.
‘GÖLGESİ BİLE ÇOK AĞIRDI’
Mehmet Dumlu, oğlunun öteki çocuklara nazaran ne kadar ağırbaşlı ve olgun olduğunu şöyle anlatıyor: “Gölgesi bile çok ağırdı. Onu gördünüz mü etkilenirdiniz. Güya 50 tane adam var sırtında. Başkan özellikleri vardı. Hareketi, hayası, edebi çok diğerdi. Beni kahreden de bu. Düşünün ben onu atletle görmedim. Hayatta çıkmazdı o denli karşıma. Olgun bir çocuktu. Güya 45-50 yaşındaymış üzere konuşur, davranırdı. Benim kopyam üzereydi, siması bile tıpkı ben. Okulda da müdürüyle görüşürdüm. Müdürü de diyordu, 570 kişi vardı okulda. Hürmette sevgide, hal ve hareketlerde tekti.”
Başta çekinerek konuşan Dumlu, oğlunu anlattıkça açılıyor, sözler ağzından daha süratli dökülüyor. Ulaş’ın tıpkı kendisi üzere Galatasaraylı olduğunu anlatıyor. Bir arada sık sık futbol maçları izlediklerinden: “Dünyada ne kadar futbolcu varsa bilirdi. Kim nerede oynuyor, ne yapıyor biliyordu.”
KALBİ YÜZÜNDEN FUTBOL HAYAL OLDU
Pek çok çocuk üzere onun hayallerini de futbolcu olmak süslüyordu. Hatta babası, Ulaş’ı Konya’da bir spor kulübünün alt yapısına yazdırmayı düşünmüştü lakin ‘üfürüm’ hastalığı olduğu için yorulmasını istemedi. Çocuklarda sıklıkla görülen bu kronik kalp rahatsızlığı, çoğunlukla tehlikesi olmayan bir hastalık aslında fakat işte sadece ‘yorulmasın’ diye… Ulaş’ın kalbinin çok kısa bir mühlet sonra büsbütün duracağını kim bilebilirdi ki…
Baba Mehmet Dumlu bu rahatsızlık nedeniyle oğlunu altyapıya daha sonra yazdırmayı düşünmüş. Bu kararından duyduğu pişmanlığı anlatırken “Artık iş işten geçti” diyor. Sonra oğlunun yemek yemesini övüyor: “Ulaş değişik bir çocuktu. Yemek ayırt etmezdi, önüne taş da koysan itiraz etmezdi…”
‘İÇ MİMAR OLMAK İSTİYORDU’
Ulaş’ın futbolculuktan sonra hayalindeki ikinci mesleğin iç mimarlık olduğunu anlatan Dumlu, “Küçük yaştan beri bana da dükkanda yardım ediyordu. Önüne baksın, ayakları üzerinde dursun istedik fakat kısmet olmadı” diyor.
Ulaş, çocukluğundan itibaren eli ‘iş’ tutanlardan oldu. Lise son sınıfa geldiğinde, MESEM projesi kapsamında staja başladı. Ereğli’de staj yaptığı elektrik firması ile gittiği Bahri Dağdaş Şeker Fabrikası’nda arıza gidermek için çıktığı elektrik direğinden arıtma havuzuna düşüp öldüğünde tarih 6 Aralık 2023’dü.
‘KİMSE ÇOCUĞUNU SOKAKTA BULMADI’
Babası, konuşmasının bir yerinde “Vadesi o kadarmış” dese de iş güvenliği tedbirlerinin alınmamasından şikayetçi olduğunu da anlatıyor. Ulaş’ın yaşına nazaran âlâ bir usta olduğunu da ekleyerek, “Böyle bir çocuk ne bu okula geldi ne de öbür yerde var. Ulaş öldükten sonra mahkemelik olduk. Bir havuzun üstüne çıkartıp oradan düşmesi, olmaz. İş güvenliği problemleri vardı. Kimse çocuğunu sokakta bulmadı. Ben gittiği yere kadar gideceğim. Ulaş öldükten sonra tutuklamalar oldu. 40 gün sonra hür bırakıldılar. Mahkeme devam ediyor” tabirini kullanıyor.
‘ÇOCUKLAR TEKRAR İSKELEYE ÇIKARTILIYOR’
Ereğli’de emsal problemlerin devam ettiğini de anlatıyor baba Dumlu: “Burada yeniden görüyorum, çocuk stajyerler yeniden iskeleye çıkartılıyor. Para vermiyorlar, hamal üzere kullanıyorlar. Bu türlü bir ahlak olmaz. Devletin verdiği yaklaşık 2 bin lira üzere fiyatın dışında bir şey yok. Esasen paraları batsın, Ulaş’ı geri getirsinler malımı mülkümü satarım. Fakat yok, yapamazlar.”
‘BİZİM HAYATIMIZ ÇOK UCUZ’
İnançlı biri olduğunu söylerken, “şükür” diyor Mehmet Dumlu ve kelamlarını şöyle tamamlıyor: “Allah için söylüyorum, elimden ne geliyorsa yapacağım. Çocuğumun hakkını arayacağım. Çocuğumu özlüyorum, tanım edilmez bir his. Benim bahtım, Ulaş’ın bahtı. Allah’ın taktiri. Oraya gitmeseydi bir şey olmazdı diyemem. Benim yanımda da başına diğer bir şey gelebilirdi. Lakin iş güvenliğini sağlamak lazım. Orayı görseniz aklınız durur. Koca havuz, hiçbir muhafaza ve güvenlik yok. İnsan hayatı çok ucuz. O da Türkiye’de ucuz. Bizim hayatımız çok ucuz.”
Futbolcu değil herhalde lakin Ulaş Dumlu, MESEM’de ölmese, tahminen de iç mimar olacaktı…
YARIN: Murat Can, ‘hayat okulu’ mezunuydu, vefat onu ‘okul’da buldu