Ebru Şallı’nın Harun Tan ile evliliğinden 2010 yılında dünyaya gelen oğlu Pars, 16 Nisan 2020’de gayret ettiği hastalığa yenilerek hayatını kaybetti.
Şallı, acısıyla sarsıldığı oğlunun doğum gününü Instagram sayfasında paylaştığı fotoğraflarla kutladı.
Oğluna olan hasretini her fırsatta lisana getiren Ebru Şallı, fotoğraflara “İyi ki doğdun sen melek oğlum benim… Kimi anneler melek doğururmuş… Tarifsiz bir hasret Ponçiğim 25.09.2010” notunu düştü.
‘MÜCADELE EDİYORUZ’ DEMİŞTİ
Ebru Şallı, 2019 yılı mayıs ayında verdiği bir röportajda “Pars’ı halsizlik ve kemik ağrıları nedeniyle doktora götürdük. Yapılan tetkiklerin çabucak akabinde tedavi süreci başladı. Son bir yıldır ailece hastalıkla gayret ediyoruz” demişti.
GÖZYAŞLARINI TUTAMADI
Ebru Şallı, Pars’ın hastalık sürecini katıldığı programda gözyaşları içinde anlatmıştı.
‘O HASTANE ODASI BENİM İÇİN CENNET BAHÇESİYDİ’
“Tanıyan Pars’tan çok etkilenirdi. ‘Bu nasıl bir çocuk’ derlerdi. Gerçek bir melekti. Bu hayatta bir melek doğurmuşum ve dokuz yıl bir melek ile yaşamışım. Kimseyi kıramaz, azıcık üzüldüğü an onu toparlamaya çalışır, dayanılmaz bir sevgi çıkıyordu içinden. Pars daima diğerdi. Boyun ağrısı üzerine hastaneye gittik. Tabipler bir hafta boyunca çabalamalarına karşın tam olarak sorunun ne olduğunu bulamadılar, kan analizlerinin güzel çıkmasına karşın ağrısında bir değişiklik olmadı. Ultrasonda da çıkmadı. MR çekildi, o vakit öğrendik. Birinci duyduğunuz an bir annenin ya da babanın dünyasının yıkıldığı an. Çok büyük bir acı. Oysaki ağrıları vakit zaman yaşıyormuş ve ‘geçer’ diye düşünüp söylemiyormuş. Birinci sefer okulda ağladığı bir an oldu, ağrısı çok fazlaydı. Çok süratli ilerleyen bir tipti…”
‘VERDİĞİM İLİK YÜZDE 100 TUTTU’
“2.5–3 yıllık süreçte tedavi ile çok hoş karşılıklar aldığımız periyotlar oldu. Karşılık vermesi büyük bir şeydi. Bıraktığımız an tekrar süratli biçimde atak yaptı, ağrılar başladı. Doktor aynı protokolü uygulayamayacağı için kemik iliği nakline geçmemize karar verdi…Dünyada bu iliği bulamadık. Aile bireylerine bakıldı. Bende literatürde olmayan bir doku çıktı ve o doku Pars’ta da vardı. Doktor ‘iliğiniz tutmuyor ama bu doku sizde var ve Pars’ta da olduğuna nazaran bir manası var’ dedi. İlik dahil her şeyimi vermek istiyordum. İlik verdim…Çok başarılı bir nakil gerçekleştirdiler. İlik yüzde 100 tuttu. Bu memnun haberi alıp, konutumuza geçtik. Herkes çok sevindi ve ‘artık bir şey olmaz’ dedik. Olmayan çok var zira. B negatif kan bulmak çok zordu…Bir yandan ünlü biri olmak sıkıntı ve çocuğa bu türlü bir anı bırakmak istemiyordum. O yüzden kimseye anlatmadık, paylaşmadık. O hastane odasında o kadar hoş günlerimiz geçti ki. O hastane odası benim için cennet bahçesiydi. Pars görünmez oldu işte. Ben onun hakkında konuşurken her vakit bu türlü ağlamam, sık sık yanına giderim, hoş şeyler konuşurum, gülerim. Acımı daha farklı yaşıyorum. Kimseye bunun hesabını vermek zorunda değilim. Benim onunla aramda olan diyalogu, duyguyu kimse bilemez.”
“HİÇ KOLAY DEĞİL”
“Hayatta durmaya çalışıyorum. Hiç kolay değil yaşamayanın anlayabileceği üzere bir durum yok ortada. Onunla kontağım daima devam ediyor, sonsuza kadar da edecek. Çok büyük ve kutsal bir bağ. Çok özlüyorum. Ve bazen onun kokusunu duyuyorum işte o anlar beni zorluyor alışılmış. Eşsiz melek kokusu ortada bir geliyor bana, şükrediyorum. Onunla yaptığımız her şeyi devam ettirmeye çalışıyorum. Devam ettirip daha fazlasını da yapacağım gücüm yettikçe”
‘KAN DONDURAN BİR CÜMLEYDİ’
Zor günleri atlatmaya çalışan Ebru Şallı, kendi Youtube kanalında da içini döktü. Hayatındaki dönüm noktalarını anlatan Ebru Şallı “Çocuğu olan beşerler bence korkmalı” dedi. İşte Şallı’nın açıklamaları:
GÜZELLİK YARIŞI İLE TANINDIM
“95 yılında Türkiye hoşu seçilerek tanındım. Annemin ısrarı üzerine bu yarışa katıldım. Babamın haberinin olmadığı ve yaşımı da bir yaş büyüttüğüm doğrudur. Lise son sınıf öğrencisiydim.
90’lı yılların sonunu yakalamak benim için çok büyük keyifti. O vakitler Top modellik revaçtaydı. Begüm Özbek’ler, Deniz Pulaş’lar, Merve İldeniz’ler… Bu isimleri yakaladım ben. Şanslıyım zira o bir akımdı. Ben onlarla birlikte podyumda yürüdüm.”
‘TİPİM DİKKAT ÇEKTİ’
“Bütün dünya mutfaklarının kurslarına gittim. O da beni çok memnun etti. Daima yemek yapıyordum. Sonra yemek kitapları yaptım, yemek programları yaptım o da bir dönüm noktasıydı benim için. İki yıla yakın diksiyon kurslarına gittim. Eğitim aldım bu mevzuda.”
“Benim çıktığım vakitlerde değişik bir tiptim. Koyu renk saç, mavi gözler, gamzeler Türkiye’de bayağı dikkat çekmişti. Benim hiç gece hayatım olmadı. Zira daima erken yatardım.”
‘EVLİ OLMADIĞIM YILLARDA ZORLANDIM’
“Evlilikçi bir tarafım var. Evlilik ve aile ortamı benim için değerli. O yüzden çok uzun mühlet daima evliydim, hala da evliyim. Hoş bir şey bence, olumsuz bir şey olduğunu düşünmüyorum. Çok az evli olmadığım bir müddet var, o müddette de çok zorlandım. Hakikaten bunu itiraf ediyorum. Evli olmadığım birkaç yılda çok zorlandım. Kime ‘merhaba’ desem isminiz onunla çıkıyor. Bu ne kadar sıkıntı bir hayat!
Erken yaşta evlendiğim için kendimi bir bakıma korumuşum. Sonra o boşanma sürecinde ‘noluyor ya’ dedim.”
‘ANNE SÜTÜ İLE BESLEDİM’
“İki tane çocuk doğurmak çok hoştu. Ben anne olmayı çok sevdim. Anaç da bir imal var. 17 yıl evvel Bero doğdu. Ortalarında 6,5 yıl var sonra Ponçiğim Pars doğdu. Yalnızca anne sütüyle besledim çocuklarımı. Bu çok önemli bence.”
‘ÇOCUĞA MAKUS ANI KALSIN İSTEMEDİM’
“Bir dönüm noktam da doğal ki Ponçiğim ile yaşadığım durum. O hususla ilgili hem konuşmak istiyorum, hem istemiyorum. Güç konuşması…
Haksız yere eleştirildiğimi düşünüyorum. Ponçiğin durumu herkesin başına gelebilir. Allah hiç kimseye vermesin ancak her anne babanın başına gelebilir. Bu bir dünya, yarın ne olacağımız aşikâr değil. Bir hastalık. Birinci başta inanmak istemiyorsunuz. Pars’ın hastalığı olduğunda ben çabucak ignore ettim durumu. Olmasını istemedim her anne üzere… Göğüsledim durumu. İşin içine girip, Nasıl çözeriz? Ne yapalım? Sonra zati çabuk düzgünleşiyor üzere bir durum oldu. Çok hoş karşılıklar aldık hastalığın tanısı konulduktan sonra. Bunu kimseye anlatmadım. Çocuğa bu türlü bir anı kalsın istemedim. Zira güzelleşecekti…”
‘KİMSE EMPATİ YAPAMAZ’
“Bu durumu yaşayan tek bayan ben değilim. Tek anne ben değilim. Bunun şımarıklığını da yapmak istemiyorum. Lakin insanların çok büyük konuştuğunu görüyorum. Çocukları olan beşerler nasıl korkmadan makus yorum yapıp, berbat cümleler kullanabiliyorsunuz? Benim yaşadığım acıyı nasıl anlayabilirler? Manaya talihi var mı bir insanın? Yaşamadan anlayamaz ki! Empati yapabilir mi, bence yapamaz!”
‘YORUMLAR ACIMASIZ’
“2,5 yıla yakın ben hastanede yaşadım. Orayı bir cümbüş alanına çevirdim. Biz ilik nakline giderken ‘ilik hediyesi’, ‘ilik eğlencesi’ diye bir oyun çıkardım. İnanılmaz bir şeydi. Bütün aile güya diş buğdayı üzere ikram aldı. Pars çok eğlendi. İnanılmaz şeyler yaşadık. Bunları yaşamış bir insan olarak yapılan yorumları çok korkusuz, acımasız buluyorum.”
‘KAN DONDURAN BİR CÜMLEYDİ’
“Şöyle bir şey bekleniyor, bunu hissediyorum: Ebru Ponçiğini kaybetti, artık o da ölür. Olması gereken bu. Bunu mu istiyorsunuz? Benim bir tane daha oğlum var, ailem var. Hiç mi aklınıza gelmiyor bu türlü şeyler. Elbette yorum yapabilirsiniz ancak evvel vicdanınızı düşünün. Ben Pars’ımın istediği üzere burada, karşınızdayım.”
“Zaman vakit ağlıyorum. Ağlamak da insani bir his. Tanıdığım birisi “Ya Ebru olağanüstü, çok hoş çekimler yapıyorsun, seyahatlere gidiyorsun, çalışıyorsun, her şey çok hoş gidiyor, çok hoş görünüyorsun, daha da mı gençleştin sen?” dedikten çabucak sonra “Ama alışılmış senin âlâ olma talihin yok ki… Ne yaparsan yap” dedi. Kan dondurucu bir cümle. Baş bu, mantalite bu…”
‘TERAPİLERLE AYAKTA DURMAYI ÖĞRENDİM’
“Ben 17 yaşından beri çalışıyorum, Türkiye Cumhuriyeti’ne vergi ödüyorum. Ben sıradan bir insan değilim. Ben hizmet veriyorum, çalışıyorum. Bir tane Ebru var bunu yapmayın!”
“Aldığım terapilerle ayakta durmayı öğrendim. Ben güçlü bir beşerim bunu biliyorlar ancak “Ben o kadar güçlü değilim, bana güvenmeyin” diyorum. Hala terapi almaya devam ediyorum.”
‘ACIMI NASIL YAŞAYACAĞIMA BEN KARAR VERİRİM’
“Hiç kimse benden ölmemi beklemesin. Ben yaşadığım acıyı kendim biliyorum. Bunun hesabını kimseye vermek zorunda değilim. Bunun hesabını bana kimse de soramaz. Bu benim acım. Ben yaşıyorum, nasıl yaşayacağıma kendim karar veririm.”
“Biraz Allah’tan korkun. bir lokma vicdanınız olsun. Ponçik beni koruyor. Ben onunla daima iletişimdeyim. Bir kadro şeyler de yaşıyorum esasen. Bu hususla ilgili elinizi vicdanınıza koyarak yorum yapın, anne baba iseniz de biraz korkun.”